Нејзиното болно ,,ништо”

Знаеше дека го испушти најдоброто, па со раширени раце ја дочека тагата. И после денови месеци години таа сеуште плачи по него. И сеуште го моли неговиот ладнокрвен поглед барем за момент да омекни малку. Тоа полека но сигурно ја убива. Ја измачува. Тој е како стакло, таа го повреди и сега тој безмилосно напаѓа. А таа? Таа е хартија. Секоја капка, секоја солза, ја печи и ја уништува.Како ли да му докажи дека неопишливо се кае? Како да му пренеси дека нејзиното срце е на земја, долу, да го газат. Таа не гледа ништо, го гледа само него. Иако светот е пред неа, за неа тој е Светот. Тој е нејзиниот сон. Тој е нејзината болка. Тој е е она ,,ништо” кога ја прашуваат што и е. Таму ја крие нејзината болна љубов.